Podróż w odcinkach: Japonia (2) czyli Wu wsród Wiśni

W samolocie była może połowa miejsc zajętych. Ja i Luby siedzieliśmy razem pod oknem na podwójnym siedzeniu. Po kilku godzinach zabrał jednak swoją poduszeczkę i poszedł. Zadekował się gdzieś z tyłu na poczwórnym miejscu, ułożył i usnął. Ja zostałam na podwójnym, położyłam (albo raczej zwinęłam w kłębek – 178 wzrostu) i nie zasnęłam… tak od razu. Za to leżałam, słuchałam jakiegoś audiobooka i obserwowałam samolocik na ekraniku i nadziwić się nie mogłam, że jeszcze tyyyyyle Rosji przed nami.

Spałam może z 2 godziny? 3? Obudziłam się po 6 rano japońskiego czasu (lądowanie o 10:30) i szczerze powiem, że strasznie mi się dłużyło. Niby grałam w gry na ekraniku, rozmawiałam, czytałam, jadłam…, a za oknem tylko chmury. ;)

Jak się pojawił zarys japońskiego brzegu ludzie zaczęli więcej hałasować. Wszyscy się pewnie cieszyli, że już niedługo będzie można wyjść. ;)

tak, wiem, że to zdjęcie już było ;)

Mimo marudzenia, polecam AeroFlot. Nie wiem czy wszyscy mają podobne odczucia, ale ja w sumie leciałam nim cztery razy i nie mogę narzekać. Jedzenie całkiem eatable, siedzenia całkiem wygodne, ekranik, spora toaleta… i cena biletu była ładna. :) Nie narzekam.

Po wylądowaniu sprawa wygląda tak:

1)   nie-tubylcy idą po wizę, tubylcy idą sobie precz (zostałam sama!!!). Nie-tubylcy najwyraźniej są wg japońskiej obsługi uważani za nieogarnięte istoty. Pan biegał miedzy nami, wrzeszczał „stoppu sajnu!! Stopu saaaajnuuuu!!!!” i pokazywał palcem na podłogę (na czerwoną linię). W okienku wizowym Pani rozmowna nie była… zrobiła mi zdjęcie, wzięła odcisk palca, zabrała kartkę z danymi (w samolocie dawali) m.in. adresem zatrzymania, datą odlotu i takie tam. Wkleiła wizę, oddała paszport i poszłam, a za bramką czekał Luby.

2)   Poszliśmy odebrać bagaże. Przyjechały w miarę szybko. I tyle…

3)   Trzeba przejść jeszcze przez kontrolę cłową czy jak to nazwać… pokazuje się karteczkę nr 2 (też dali w samolocie) i tam zapisuje się takie informacje jak: ile wwożę kasy, w jakiej walucie i czy nic nie przemycam no i czy nie mam nic do oclenia. 

4)   Koniec potyczek. Poszło sprawnie.

No cóż… sieć GSM w Japonii nie działa. Przydałby się więc telefon ogarniający UMTS. Ja takiego nie miałam, jak się okazało. Dziękuję panu z T-Mobile za to, że powiedział, że będzie działać. :/ Nie mogłam więc wysłać smsa do Polski z informacją, że dolecielim szczęśliwie. W związku z tym skorzystałam z komputerów, w których dostęp do Internetu jest za 100 yenów (jakieś 3zł z groszami) za 10 min i powysyłałam maile tu i ówdzie (dzięki Tomasz ;).

A oto pierwsze zdjęcie jakie zrobiłam na japońskiej ziemi:

toaleta na lotnisku

Ta toaleta mnie wtedy przerosła. Później już było tylko lepiej (tudzież zabawniej).

Na lotnisku jest kilka stoisk banków, w których wymienić można np. Euro na Yeny. Też trzeba wypełnić druczek – a jak!!! ;) – kto, ile, z jakiej na jaką. Ogółem też idzie sprawnie i jest pan, który mówi po angielsku i jest chętny do pomocy.

Luby sobie jeszcze zapalił w budce do palenia:

budka dla palaczy na lotnisku

Po czym poszliśmy złapać pociąg do Tokio. Przed nami była ponad dwugodzinna podróż – od lotniska do mieszkania Brata. 

Wikipedia mówi, że „Narita Kokusai Kūkō - międzynarodowy port lotniczy Japonii, największy w kraju, położony 65 km od centrum Tokio“. Mi się zdawało, że to było 100 km.., ale może to miało być 100 do mieszkania?

Najpierw się jedzie pociągiem przez wsie i pola  ryżowe. Spokojnie. Pociąg oczywiście gada po japońsku i angielsku – jak wie się na jakiej stacji trzeba wysiąść, to nie można się pomylić ;).

Myśmy się później musieli przesiąść na pociąg-metro i później jeszcze raz. I wtedy właśnie Lubego wzięła cholera… bo on ma taką kartę i jak się przechodzi przez bramki na stacjach to się tym pika i już i później się to doładowuje. No wiadomo o co chodzi – wszędzie tak jest. Natomiast ja miałam bilecik. Bilecik trzeba było kupić w okienku, przepuścić przez bramkę, jechać i po dojechaniu oddać w okienku. W tych okienkach nie zawsze ktoś siedział czyli musieliśmy czekać.

Luby poszedł więc i kupił mi SUICA czyli kartę (1000 yenów – około 34 zł płatne jako depozyt. Oddają później. Mi nie oddali, ale o tym na końcu całej opowieści ;). I od tego czasu też sobie mogłam pikać. Bramka (nie wszystkie bramki) pokazuje ile na karcie jeszcze jest, a komputerki do doładowywania są wszędzie i mają też angielskie menu więc luz-blus.

moja Suica :)

Teraz 3 słowa o pierwszym wrażeniu. Joanna Bator napisała niedawno artykuł dla National Geografic, w którym mówi (mówi też, że bilet kosztuje ok 3000 zł – a ja kupiłam za 2000 więc można? Można! J):

Zapomnijmy o europejskich ideałach piękna, a tym bardziej o orientalnych fantazjach z Hollywood. Otwórzmy zmysły na inność. Tokio to doświadczenie z innej planety.

No cóż. Ja się z tym zdaniem nie zgadzam. Tokio to nie jest inna planeta tylko normalne miasto… Japonia to nie jest inna planeta – to normalny kraj. Każdy kraj jest inny kulturowo – jeden mniej drugi bardziej. Nie ma w tym nic niezwykłego.

Ja Tokio polubiłam od razu. Czuję się dobrze w dużych miastach i teraz też tak było. Po zapamiętaniu paru zasad (stajemy na ruchomych schodach po lewej, bo prawa jest dla spóźnionych – biegnących; nie pchamy się tylko stoimy w kolejce) czułam się tam zupełnie swobodnie. ;)

W końcu po trzech przesiadkach dotarliśmy do naszej stacji – Kotakemukaihara (odkryłam, że pamiętam tą nazwę dopiero w samolocie do Moskwy…) i po 15 minutach marszu byliśmy w mieszkaniu.

c.d.n.

Wu wśród Wiśni: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13

 

dziękuję za wypowiedź

all rights reserved :) ®